‘घुम्न जाने र कमाउने रहर सपना भो,म किन जन्मे हुँला’

विचार/विश्लेषण

- न्युज-नेपाल संवाददाता

सुर्खेत वीरेन्द्रनगर चिसापानीको जंगल नजिकै रहेको राम जानकी सामुदायिक उपभोक्ता समुहको काठलाई कुरेर बसेका शुक्रराज लिम्बूलाई मानिसहरु बाटोमा हिडेको देख्दा आफू पनि त्यसरी नै हिड्न मन लाग्छ । हिडेर मन लागेको ठाउँ पुग्ने मनको रहर लिम्बूको मनैमा छ । आफ्नो घर बनाएर बस्ने सपना पनि कलिलै उमेरमा चकनाचुर भएको थियो ।

लिम्बूको उमेर ३८ वर्ष मात्रै भयो । उनको ५ जना परिवार छ । आमा र भाईबुहारी छन् । ‘पेटभरी खान पाइदैन । बजारमा माग्न जाँदा आमाले घरबाट निस्की हाल भिकारी भन्नु हुन्छ’ लिम्बुूले न्युज–नेपालसँगको कुराकानीको सुरुमै भने । ‘भाईबुहारीले कमाई गरेका छन् । म किन जन्मेको रहिछु, पापी भगवानबाट ठगिएको भाग्य जस्तो लाग्छ’ लिम्बूले भने । उनले आफ्नी आमा बिरामी भएकाले आफू भोकै जीवन बिताउन बाध्य भएको बताए ।

कसैले दया मानेर खाने कुरा दिन्छन् । कसैले हकारेर पठाउने गरेको सुनाउँदै लिम्बुले भने, ‘म यस्तो नभएको बाहिर विदेश गएरै भएपनि कमाई गरेरै भएपनि आमालाई पाल्ने मेरो सपना थियो, पूरा भएन ।’

लिम्बू जन्मजात अपाङ्ग हुन । भाईबुहारीहरुले खाना पनि राम्रो मनले नदिने र उल्टै पिट्न खोज्ने उनले सुनाए । ‘के गरौं, म यस्तो नभएको भए पैसा कमाएर भाईबुहारी आमालाई सहयोग गर्ने थिए’ आँसु झार्दै उनले भने । आमाले भिकारी भन्दै गाली गर्ने गरेको दुःखेसो पोखे । उनको लागि घरबाट निस्केर जाने ठाउँ कतै छैन ।

लिम्बूले राम जानकी सामुदायीक उपभोक्ता समुहको काठ हेरचाह गरिरहेका छन् । कहिले कही महिनाको ५ सय रुपैयाँदेखि १५ सय रुपैयाँसम्म पाउछन् । त्यही पैसा पनि भाई बुहारीले खोसेर लिने गरेको उनले बताए ।

आँसु झार्दै लिम्बूले भने, ‘घुम्न जाने र कमाउने रहर सपना भो, म किन जन्मे हुँला ।’ उनले धेरै दिन भोकै बसेको र थोरै दिनमात्र पेटभरी खाएको अनुभूति सुनाए ।