सजिलो छैन कसैलाई दिलमा राख्न

रोशनीले रिसाएर आँखा तरेकी हुनुपर्छ ।
म जन्मेको दिन पक्कै पानी परेको हुनुपर्छ ।
झण्डै दुई बर्ष अगाडि आफैंले लेखेका गजलका यी हरफहरू अहिले आफ्नै जीवनमा मेल खाए झैं लाग्छ । खुसीका किरणहरू ओझेल भएपछि आँखाबाट आँसु थामिने पनि सकिरहेको छैन् । किन आँखाका कुनाबाट बाढी झैं आइरहेछन् आँसु ? सायद पानी परेकै बेला झरीमा म जन्मिएर नै आँसुका मूल फुटिरहेका होलान् । कहिले कुनै कारण त कहिले बिनाकारण रोकिएका गला अनि आँसुले धमिलिएका दृश्यलाई सच्याउन र ओभानो अनुहारको प्रयासमा औंलाहरूले आँसु सोहोर्ने प्रयास असफल भएका छन् पटक–पटक ।
मन किन यति कमजोर भइरहेछ,अनि किन यति धेरै दुःछ अरूका लागि ?
अनि किन यति गह्रौ हुन्छ जीवनका पलपल गुजार्न असहज हुने गरि ?
वास्तवमा हामी कहीँ अन्तरालमा भागी रहेका हुन्छौं त मायाले हामीलाई पछ्याउने रहेछ । जब हामी मायालाई पछ्याउन थाल्छौं त माया नै हामीबाट परपर भाग्ने रहेछ, लुकारी खेलजस्तै ।
किन  मायामा यति धेरै पीडा हुन्छ ? वास्तवमा माया भनेको के हो ? कसरी प्रकट गर्ने, कसरी बुझने, कसरी आभास गर्ने अनि अनि कसैलाई पाउने भन्दा गुमाउने त्रास बढी हुन्छ त के यो ऊप्रतिको माया हैन र ?
हो, म माया गर्न नजान्ने रहेछु या त म मायाको परिभाषामा अनभिज्ञ रहेछु ।
दिमागमा यति धेरै कुराहरू सलबलाइरहेका हुन्छन् कि लाग्छ म कुन दिन झुक्किएर पागल हुन्छु । हुन त कुनै मानसिक सन्तुलन गुमाएका व्यक्तिले गर्नेभन्दा केही कमका थिएनन मेरा ती हर्कतहरू पनि । म सबै देखि, आफैं देखि लुकाउन चाहन्थें । बन्द कोठाभित्र धित मर्ने गरि रुन्थें र मनलाई हलुका बनाउन कोशिस गर्थें काटिसकेको मासुको ओजन घटेजसरी । त्यति नै बेला बन्द ढोकाले मलाई ढक्ढकाइरहेको हुन्छ । सिलिङमा झुन्डिरहेको पन्खाले मलाई नै खुचिङ्ग लगाइरहेको हुन्छ । पर्दामा कोरिएका हरेक रङ्गिबिरङ्गी बुट्टाहरू खित्का छाडेर हाँसिरहेका हुन्छन् मेरो पागलपनलाई देखेर ।
अनि म लज्जित हुन्छु आफैसँग र विवश हुन्छु, रातो पिरो अनुहार बनाएर उभिन । जान अन्जानमा कुनै गल्तीमा पक्रिएको बालक झै ।
बन्द कोठाभित्रको बन्दी हावाले भन्छ–‘छाडिदेऊ रुन,बिर्सिदेऊ उसलाई, भुलिदेऊ बिगतलाई ।’
म प्रतिवादी भएर उभिन्छु हावासँग । र भन्छु–‘त्यति सजिलो छैन हावा महोदय ! कसैलाई दिलमा सजाएर राख्न अनि फेरि आज लत्याउनलाई ।’ हावाले नतिजा आफ्नोतिर आउने गरी मुख भरिको जवाफ दिन्छ र भन्छ–‘माया त्यहाँ गर, जहाँ त्यसको कदर हुन्छ हुन्छ, माया त्यसलाई गर जसले तिमिलाई पनि गर्छ ।’
यो खोस्ने कुरा हैन, चोर्ने होइन कुरा यो त नचोरी, नखोसी, नमागी आफैं पाइन्छ । जहाँसम्म तिमी पानी परेको बेलामा जन्मिएर यति सरल छौ नि पानी झैं ऊ पनि त्यती नै चिसो मन भएको छ कुनै शिशिरमा जन्मिएझै ।
हिउँझै जमेको छ, जसलाई पगाल्न तिमी सफल हुने छैनौ । र, बाढी झैं आँसुमा ऊप्रतिका तिम्रा मायाहरू सहिद भइरहेका छन् ।

http://news-nepal.com/%E0%A4%A8%E0%A5%87%E0%A4%AA%E0%A4%BE%E0%A4%B2%E0%A5%80-%E0%A4%B8%E0%A4%BE%E0%A4%B9%E0%A4%BF%E0%A4%A4%E0%A5%8D%E0%A4%AF%E0%A4%BF%E0%A4%95-%E0%A4%95%E0%A5%83%E0%A4%A4%E0%A4%BF-%E0%A4%B8%E0%A4%82/

Comments